Een groot schrijver is heen gegaan. Afkomstig uit Colombia wordt hij door velen als de beste Spaanstalige schrijver na Miguel de Cervantes beschouwd.

Zijn beroemdste boek 'Honderd jaar eenzaamheid' Cien años de soledad is in meer dan 25 talen vertaald en ging meer dan vijftig miljoen keer over de toonbank. García Márquez won de Nobelprijs voor de Literatuur in 1982. Hij was niet onomstreden door zijn contact met Fidel Castro en zijn heldenrol in de Latijns-Amerikaans socialistische beweging in zijn jonge jaren.

Toch wordt hij vooral ook geprezen. In de Volkskrant van afgelopen week werd hij omschreven als 'de Mandela van de literatuur' en als de 'melancholische stilist van het onalledaagse'.

Zelf heb ik het boek Cien años de soledad gelezen. Het is zo’n rijk verteld verhaal dat bovendien een bijzonder ingenieus einde heeft. Dat een verhaal zo perfect in elkaar kan passen, beleef ik niet vaak zo intens na het lezen van een boek. Maar dit boek bracht mij wel die enorme verwondering door het besef hoe perfect het hele verhaal in elkaar paste. (U kunt er meer over lezen in artikel uit de Volkskrant of op Facebook)